• Informator
• Dokumenty szkolne
• Klub Szkół UNICEF
• MegaMisja
• Rozkład dzwonków
• Plan lekcji
• Przyroda w szkole
• Szkolne uroczystości

• Indywidualizacja procesu nauczania

• Biblioteka
• Samorząd Uczniowski
• Wykaz podręczników
• 29 DH Pogodni
• Dla rodziców
• Kroniki szkoły
• Szkolny Klub Europejski
• Chόr
• Galeria
• Filmy
• Aktywna Szkoła MultiSport
• Sport
• Strona archiwalna

 

 

Dla rodziców

 

 

PRAWA DZIECKA A PRAWA UCZNIA W SZKOLE W KONTEKŚCIE PODSTAWY PROGRAMOWEJ

 

     Poblematyka ochrony praw dziecka to zagadnienie interdyscyplinarne, którym wszędzie na świecie zajmują się nie tylko prawnicy, ale także psychologowie, pedagodzy, filozofowie, socjologowie.

    System wychowawczy szkoły powinien być podstawą rozmowy o prawach ucznia do jego peł­nego i wszechstronnego rozwoju. Powinien sta­nowić podstawę dialogu na temat powiązania praw ucznia z wpisanymi w nie kompetencjami i odpo­wiedzialnością.

Sto lat temu opinię Brytyjczyków zainspirowała hi­storia małej Mary Ellen - maltretowanej fizycznie dziewczynki z Anglii, którą w 1871 r. ochronić przed przemocą dorosłych mogło jedynie... Towarzystwo Za­pobiegania Cierpieniu Zwierząt. Dziś prawo dzieci chroni uchwalona 20 listopada 1989 r. przez Organi­zację Narodów Zjednoczonych Konwencja Praw Dziecka. Na tę konwencję powołuje się również pod­stawowe rozwiązanie prawne polskiej szkoły, jaką jest ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświa­ty, która w art. 1 pkt 1 zapewnia prawo młodego czło­wieka do zorganizowanego wsparcia jego rozwoju ro­zumianego jako realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia oraz prawa dziecka do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju. Kolejny artykuł określa za­dania nauczyciela w kontekście zaspokajania praw ucznia: Nauczyciel w swoich działaniach dydaktycz­nych. wychowawczych i opiekuńczych ma obowiązek kierowania się dobrem uczniów, troską o ich zdrowie, postawę moralną i obywatelską z poszanowaniem godności osobistej ucznia (art. 4).

O prawach dziecka, ucznia mówi również Kon­stytucja Rzeczypospolitej Polskiej.

        Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie ramowego statutu publicznej sześcioletniej szkoły podstawowej i publicznego gimnazjum nakłada na każdą radę pedagogiczną obowiązek uchwalenia programu wychowawczego, który - zgodnie z rozpo­rządzeniem MEN w sprawie podstawy programowej kształcenia ogólnego - rozumieć należy jako całościo­wy opis wszystkich treści i działań o charakterze wy­chowawczym realizowanych przez wszystkich nauczy­cieli danej szkoły.

    Zadania programu wychowawczego szkoły powinny być budowane przede wszystkim w oparciu o zapisy głównych celów wycho­wawczych zawarte w podstawach programowych oraz w konwencji praw dziecka. Podstawy programowe na­kazują:

Nauczyciele w swojej pracy wychowawczej, wspie­rając w tym zakresie obowiązki rodziców, winni zmie­rzać do tego, aby uczniowie w szczególności:

1. Znajdowali w szkole środowisko wszechstronnego rozwoju osobowego (w wymiarze intelektualnym, psy­chicznym, społecznym, zdrowotnym, estetycznym, moralnym, duchowym).

2. Rozwijali w sobie dociekliwość poznawczą ukierun­kowaną na poszukiwanie prawdy, dobra i piękna w świecie.

3. Mieli świadomość życiowej użyteczności zarówno poszczególnych przedmiotów szkolnych, jak i całej edukacji na danym etapie.

4. Stawali się coraz bardziej samodzielni w dążeniu do dobra w jego wymiarze indywidualnym i społecznym, godząc umiejętnie dążenie do dobra własnego z do­brem innych, odpowiedzialność za siebie i odpowie­dzialność za innych, wolność własną z wolnością in­nych.

5. Poszukiwali, odkrywali i dążyli na drodze rzetelnej pra­cy do osiągnięcia wielkich celów życiowych i wartości ważnych dla odnalezienia własnego miejsca w świecie.

6. Uczyli się szacunku dla dobra wspólnego Jako pod­stawy życia społecznego oraz przygotowali się do życia w rodzinie, w społeczności lokalnej i w państwie w duchu przekazu dziedzictwa kulturowego i kształtowania postaw patriotycznych.

7. Przygotowali się do rozpoznawania wartości moral­nych, dokonywania wyborów i hierarchizacji warto­ści oraz mieli możliwość doskonalenia się.

8. Kształtowali w sobie postawę dialogu, umiejętności słuchania innych i rozumienia ich poglądów; umieli współdziałać i współtworzyć w szkole wspólnotę na­uczycieli i uczniów.

 

        Ważnym kontekstem planowania działań wycho­wawczych szkoły i nauczycieli jest również wspo­mniana wyżej Konwencja Praw Dziecka. Nakłada ona na dorosłych, w tym także na nauczycieli i szkołę, obowiązek:

• zapewnienia każdemu dziecku opieki medycznej, możliwości kształcenia, możliwości zabawy i wypo­czynku oraz właściwego traktowania wobec prawa;

• zapewnienia specjalnej opieki dzieciom znajdują­cym się w szczególnie trudnej sytuacji (w tym nie­pełnosprawnym, ofiarom maltretowania, zaniedba­nia, pozbawionym rodzin);

• pomaganie rodzinie głównie poprzez respektowa­nie jej odpowiedzialności, praw i obowiązków w za­kresie ochrony i opieki nad dziećmi oraz troski o rozwój dziecka;

• ochrony dziecka przed wyzyskiem i wykorzystywa­niem;

• umożliwiania dziecku wyrażania jego poglądów po­przez udział w obiegu informacji, uczestnictwo wżyciu kulturalnym i społecznym.

 

        Odpowiednie zapisy konwencji nakładają na szkołę i nauczycieli następujące obowiązki wynikają­ce z konieczności ochrony praw dziecka:

• nauczyciele muszą mieć rozeznanie w sytuacji by­towej ucznia, poprzez kontakt z rodzicami akcen­tować ich powinności względem dzieci podkreśla­jąc głównie jego prawo do miłości, opieki i zacho­wania własnej tożsamości;

• nauczyciele mają obowiązek uwzględniania głosu ucznia w toku realizowanego przeciw niemu postę­powania dyscyplinarnego;

• uczący powinni szanować prawo ucznia do swo­body myśli, posiadania i obrony własnych poglądów;

• szkoła musi zagwarantować uczniom prawo do swobodnego zrzeszania się, sprawować nadzór nad powstałymi organizacjami - nie jednak jako kon­troler czy decydent, ale jako opiekun-doradca;

• szkoła powinna przestrzegać prawa do prywatno­ści ucznia - nie można bez zgody ucznia sięgać do jego korespondencji czy notatek prywatnych;

• szkoła powinna dbać o specyficzne potrzeby ucz­niów znajdujących się w szczególnej sytuacji;

• szkoła powinna tak organizować swoją ofertę edu­kacyjną oraz umożliwić korzystanie z niej przez ucz­nia, by:

  • skutecznie wspierać Jego rozwój fizyczny, psy­chiczny, duchowy, moralny oraz społeczny;

  • wspomagać jak najpełniejsze rozwijanie jego oso­bowości, talentów oraz zdolności umysłowych i fi­zycznych;

  • rozwijać w uczniu szacunek do praw człowieka i podstawowych swobód oraz zasad zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych;

  • rozwijać szacunek dla rodziców oraz dziedzic­twa kulturowego i przyrodniczego, których uczeń jest uczestnikiem;

  • przygotować ucznia do odpowiedzialnego życia w wolnym społeczeństwie;

• szkoła powinna organizować niekonwencjonalne for­my spotkań z kulturalnym i duchowym dorobkiem ludzkości, a zajęcia dydaktyczne powinny być po­szerzone o dodatkowe obszary edukacyjne umożli­wiające uczniom korzystanie z szeroko pojętego dziedzictwa kulturowego, a także uczestnictwa we wnikliwym oglądzie otaczającego nas świata;

• szkoła powinna dbać o racjonalny wypoczynek ucz­niów, tak planować zajęcia, by nie naruszać higieny pracy umysłowej uczniów.

 

        Prawa dziecka są prawami człowieka mającego często specyficzne potrzeby ze względu na swoją niedojrzałość, ale i prawami człowieka jako osoby, tzn. niepowtarzalnej jednostki ludzkiej. Są one niezbędne, aby mogło się rozwijać. Dziecku przysługują takie same prawa, jak dorosłemu, ograniczone oczywiście przez brak zdolności do czynności prawnych. W mówieniu o prawach dziecka dominują dwie tendencje:

1. emocjonalna, w której celują media donosząc o kolejnych przypadkach maltretowania, przemocy czy wykorzystywania seksualnego dzieci;

2. lekceważąca, w której z kolei przodują nauczyciele. Dlaczego tak niechętnie mówimy i słuchamy o prawach dziecka? Jesteśmy nastawieni negatywnie do zmian, przyzwyczailiśmy się patrzeć z góry i protekcjonalnie na dzieci i wszelkie próby egzekwowania ich praw, traktujemy jako zamach na nasze.

 

        Nauczyciel bezwzględnie musi znać i przestrzegać prawa ucznia. Jego zadaniem jest tak kształcić i wychowywać dzieci, aby umiały korzystać ze swoich praw.

Z oczywistych względów w szkole niezbędne są pewne ograniczenia praw dziecka (choćby dla zapewnienia dyscypliny). Problem w tym, że są one w przeróżny sposób interpretowane i trudno tu o jednoznaczne przepisy. Nie może być tak, że każdy ustala swoje własne zasady, a od dziecka wymaga, aby je nie tylko spamiętało, ale jeszcze respektowało.

Historia praw dziecka jest jeszcze krótka, gdyż sięga przełomu XIX/XX wieku. Zaczęło się od przypadków dzieci katowanych przez rodziców, kiedy okazało się, że nie ma żadnej instytucji chroniących dzieci. Pierwszym takim opisanym przypadkiem była historia 8-letniej Mary Wilson z Baltimore, która była regularnie bita przez matkę. Pomocy udzielili jej członkowie lokalnego oddziału stowarzyszenia przeciwdziałania okrucieństwu wobec zwierząt. Był to rok 1874. Wkrótce potem powstało w USA ponad 200 różnych lokalnych stowarzyszeń, mających na celu ochronę dzieci przed przemocą. Podobną genezę mają organizacje powstałe w innych krajach, nie wyłączając Polskiego Komitetu Ochrony Praw Dziecka, który powstał dopiero w 1981 roku. W Europie Zachodniej takie organizacje istniały od kilkudziesięciu lat, w Europie Wschodniej była to pierwsza tego typu organizacja.

Ważne dokumenty, z punktu widzenia praw dziecka to:

1. Deklaracja Praw Dziecka z 1924 roku zwana Genewską. Zawiera ona 5 zasad mówiących o tym, jak dorośli powinni traktować dzieci bez względu na ich rasę, narodowość, wyznanie.

2. Deklaracja Praw Dziecka z 1959 roku przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. Zawiera 10 zasad, między innymi takich jak:

   1. równość wszystkich dzieci,

   2. możliwość szczególnej ochrony prawnej,

   3. prawo do nazwiska i obywatelstwa,

   4. bezpłatna i obowiązkowa nauka na poziomie co najmniej podstawowym.

Niektóre z zapisów tej Deklaracji są właściwie niemożliwe do egzekwowania, np. miłość i zrozumienie jako podstawa rozwoju. Jak wyegzekwować życzliwe traktowanie przez nauczyciela? Jak zapobiec poniżaniu i okrutnemu traktowaniu?

3. Konwencja o Prawach Dziecka ONZ z 1989 r., weszła w życie w1990r. z chwilą ratyfikowania jej przez 20 państw. Nazywana jest światową konstytucją praw dziecka. Podpisało ją 191 państw, żadna inna deklaracja nie ma tylu ratyfikacji. Jest pierwszym dokumentem międzynarodowym, który zawiera tak szeroki katalog praw dziecka. Na szczególną uwagę zasługują te, które ściśle łączą się z pracą nauczycieli:

1. Prawo do wyrażania poglądów, stosownie do możliwości, szczególnie w sprawach dotyczących dziecka.

2. Prawo do wypowiedzi oraz otrzymywania i przekazywania informacji.

3. Swoboda myśli, sumienia i wyznania.

4. Prawo do zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń.

5. Ochrona prywatności, w tym korespondencji i życia rodzinnego.

6. Dostęp do informacji z różnorodnych źródeł, ochrona przed informacjami szkodliwymi dla dziecka.

7. Ochrona przed wszelkimi formami przemocy, (fizycznej czy psychicznej), zaniedbaniem i wykorzystaniem seksualnym.

8. Prawo do nauki, w tym nauczanie bezpłatne i obowiązkowe na poziomie podstawowym.

9. Cele edukacji, w tym rozwijanie osobowości i talentów dziecka, nauczanie szacunku dla praw człowieka i podstawowych swobód szacunku dla rodziców i przygotowanie do życia w wolnym społeczeństwie.

10. Prawo do wypoczynku i czasu wolnego, uczestnictwo w kulturze.

11. Ochrona dzieci przed narkomanią.

12. Ochrona i specjalne traktowanie nieletnich przestępców.

 

        Nieprzestrzeganie praw dzieci jest - jak się wydaje - przede wszystkim wynikiem funkcjonowania w naszej kulturze pewnego obyczaju: oczywistości przedmiotowego traktowania praw dzieci. Rodzice nierzadko prezentują pogląd, że skoro "dziecko jest ich", to mogą z nim zrobić bez mała, co chcą. Fizyczne karcenie dzieci traktowane jest jako skuteczna i nieszkodliwa restrykcja. Nieliczenie się z wolą dziecka w rodzinie, sądach rodzinnych, szkołach, szpitalach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych jest powszechnie stosowaną praktyką. Przyczyn takiego stanu rzeczy specjaliści dopatrują się w pewnym typie postawy ludzi dorosłych w stosunku do dzieci, którą nazywają postawą "my dorośli zawsze wiemy lepiej", co jest dla dziecka dobre, a co złe. Przy takiej wykładni bezwzględne podporządkowanie sobie dziecka decyzjom dorosłych traktowane jest jako oczywisty - bo służący interesom dziecka - obowiązek.

Nieprzestrzeganie praw dzieci w naszym kraju przejawia się przede wszystkim w:

• stosowaniu wobec dzieci różnych form przemocy,

• nadużywaniu władzy wobec dzieci,

• zaniedbywaniu obowiązków wobec dzieci.

 

        Nadużywanie władzy wobec dzieci - można zilustrować wieloma przykładami - poczynając od powszechnego łamania tajemnicy dziecięcej korespondencji, kończąc na typowych relacjach nauczyciel - uczeń zdominowanych przez podporządkowanie, a nie współpracę.

        Omawiając problem respektowania praw dziecka w szkole pod uwagę należy wziąć przede wszystkim relacje nauczyciel - uczeń, klimat wychowawczy w klasie i szkole, widziany właśnie w tej perspektywie.

        Nagminną praktyką jest poniżanie godności ucznia. Wśród najczęściej wymienianych zachowań nauczycieli znalazły się min.: mściwość, poniżanie uczniów, złośliwość, wyśmiewanie, brak wyrozumiałości, stawianie niesprawiedliwych ocen, faworyzowanie jednych a gnębienie innych uczniów, krzykliwość, surowość w ocenianiu, zmienność w postępowaniu.

        Nauczyciele, krytycznie odnosząc się do praw ucznia, argumentują często, że chcą mieć oni tylko prawa, a nie obowiązki. Dorosłym trudno jest uznać, że dzieci mają prawa, niezależnie czy „wykonują obowiązki”. Warto w tym miejscu przypomnieć, że prawa dziecka, to prawa człowieka, a te najpełniej określa Konstytucja RP. Znajduje się w niej 46 praw, a tylko 5 obowiązków.

Przyjrzyjmy się więc tym prawom, które z punktu widzenia szkoły są szczególnie ważne.

Jako motto może posłużyć art. 30:

"Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych."

Nauczyciel jest funkcjonariuszem publicznym, musi więc reprezentować politykę państwa. Jego obowiązkiem jest więc nie tylko przestrzegać praw dziecka, lecz także nauczyć go z nich korzystać.

Art. 32. mówi, że "Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne". Zapis ten obliguje nauczycieli do sprawiedliwego i równego traktowania wszystkich uczniów, a także do tego, aby za to samo przewinienie poniósł taką samą karę.

Art. 40. stwierdza: "Nikt nie może być poddany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu. Zakazuje się stosowania kar cielesnych."

Oznacza to, że nie wolno stosować jakichkolwiek kar fizycznych wobec dziecka, a także ośmieszać go czy poniżać wobec innych dzieci. Jeżeli nauczyciel postępuje wbrew temu prawu, to narusza jego prawa człowieka. Jeżeli uczeń to robi, to tylko jest niegrzeczny, niezdyscyplinowany czy nawet ordynarny, ale nie narusza jego praw, ponieważ nie występuje w roli funkcjonariusza społecznego.

Art.47. brzmi: "Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym".

Zapis ten w szkole powinien być szczególnie mocno przestrzegany. I polega to nie tylko na zakazie przeglądania osobistych rzeczy ucznia, lecz przede wszystkim dotyczy poszanowania jego czci. Nie wolno więc przezywać ucznia, wyśmiewać go ani z niego szydzić.

Art.51. 1. Nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby.

2. Każdy ma prawo dostępu do dotyczących go urzędowych dokumentów i zbiorów danych.

Oznacza to, że informacje dotyczące ucznia muszą być należycie chronione i gdy zajdzie taka potrzeba udostępnione mu.

Art. 54. "Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji".

Nie oznacza to oczywiście, prawa do obsmarowywania nielubianych nauczycieli na drzwiach toalety, lecz przede wszystkim możliwość wypowiadania swoich sądów i opinii, choćby na łamach szkolnej gazetki.

Art. 63. mówi: "Każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą do organów władzy publicznej (...) w związku z wykonywanymi przez nią zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej".

Uczeń ma więc niezbywalne prawo do składania petycji, wniosków i skarg , które dotyczą jego kształcenia i wychowania.

Art. 70. 1. Każdy ma prawo do nauki. Nauka do 18 roku życia jest obowiązkowa...

2. Nauka w szkołach publicznych jest bezpłatna.

Jest to jedno z fundamentalnych praw człowieka, dzięki któremu może on uzyskać odpowiednie kompetencje do tego, aby zaistnieć w społeczeństwie demokratycznym.

Art. 72. 1. RP zapewnia ochronę praw dziecka. Każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją.

2. Dziecko pozbawione opieki rodzicielskiej ma prawo do opieki i pomocy władz publicznych.

3. W toku ustalania praw dziecka organy władzy publicznej (...) są obowiązane do wysłuchania i w miarę możliwości uwzględnienia zdania dziecka

Gdy więc szkoła ma problem z dzieckiem, a nie można uzyskać pomocy ze strony rodziców, to nie można za to winić ucznia. On nie powinien ponosić konsekwencji za to, jakich ma rodziców.

Art.73. stwierdza, że "Każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych, (...) nauczania, a także korzystania z dóbr kultury".

Oto krótki katalog praw dziecka, który powinien być bezwzględnie przez nauczycieli przestrzegany.

Jeżeli chodzi o obowiązki człowieka to Konstytucja wprowadza tylko pięć. Dziecka dotyczą następujące:

Art. 82. Obowiązkiem obywatela polskiego jest wierność RP oraz troska o dobro wspólne.

Art. 83. Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa RP.

Art. 86. Każdy jest obowiązany do dbałości o stan środowiska i ponosi odpowiedzialność za spowodowane przez siebie jego pogorszenie.

 

Aby pobrać prawa dziecka w postaci do druku należy kliknąć TUTAJ!

 

 

Bezpieczne dziecko w sieci

 

        Internet czyli ogólnoświatowa sieć komputerowa stwarza wiele nowych możliwości, szans i korzyści, jednak jej niewłaściwe i nieodpowiednie wykorzystanie może nieść ze sobą szereg zagrożeń. Szczególnie dzieci są narażone  na różne niebezpieczeństwa.

 

Zagrożenia

- nękanie w Internecie,

- uzależnienie od Internetu,

- szkodliwość dla zdrowia,

- koszty połączenia z Internetem,

- uszkodzenie sprzętu, wirusy,

- problemy psychospołeczne (uzależnienie od sieci, zaburzenia relacji interpersonalnych),

- kontakt ze szkodliwymi treściami: pornografią, przemocą, wulgarnością, hazardem, używkami i nienawiścią,

- nieświadome udostępnianie danych.

    Należy uczyć takiego posługiwania się komputerem i Internetem, by nie zagrażał on zdrowiu człowieka i kontaktom międzyludzkim.

        

        W Szkole Podstawowej nr 1 na lekcjach informatyki uczniowie klas V i VI dowiadują się jakie Internet niesie korzyści , ale i również jakie może stanowić zagrożenie dla dziecka i jego rodziny. Uczniowie poznają zasady bezpiecznego korzystania z sieci. Omawiany jest również problem uzależnienia od komputera i metody radzenia sobie z objawami uzależnienia oraz sposoby radzenia sobie z cyberprzemocą.

        W naszej szkole zarówno na lekcjach informatyki jak i w centrum multimedialnym /czytelnia/ dziecko nigdy nie pozostaje „sam na sam” z komputerem. Czuwamy nad bezpieczeństwem uczniów pracujących przy komputerach. Wspomagają nas programy antywirusowe oraz program Opiekun Ucznia.

 

Aby uchronić dziecko w domu przed nieodpowiednim wpływem Internetu, rodzice powinni stosować zasadę „najpierw obowiązki, potem komputer” oraz

§  częściej zapraszać do domu koleżanki i kolegów dziecka,

§  nakłaniać dziecko do aktywnego poznawania otaczającego go świata poprzez udział w zabawach, grach na świeżym powietrzu i wycieczkach,

§  nie pozostawiać dziecka samego sobie.

 

Jeśli twoje dziecko:

        Odwiedza niebezpieczne strony internetowe

        Otrzymuje niepokojące zdjęcia, wiadomości

        Podało swoje dane znajomym z Internetu

        Zbyt dużo czasu spędza przy komputerze

A ty nie wiesz, jak z nim o tym porozmawiać, co zrobić – przeczytaj porady  dla rodziców na: helpline.org.pl , tel. 0 800 100 100

 

Przydatne adresy:

 www.sieciaki.pl

 www.dzieckowsieci.pl

 www.dyzurnet.pl

 www.kidprotect.pl

 www.fdn.pl

 www.niebieskalinia.pl

 www.cert.pl

 

Opracowano  na bazie materiałów opublikowanych w Internecie.

10 porad dla rodziców dotyczących bezpiecznego korzystania z Internetu przez dzieci

 

1. Odkrywaj Internet razem z dzieckiem.

    Bądź pierwszą osobą, która zapozna dziecko z Internetem. Odkrywajcie wspólnie jego zasoby. Spróbujcie znaleźć strony, które mogą zainteresować Wasze pociechy, a następnie zróbcie listę przyjaznych im stron (pomocny będzie edukacyjny serwis internetowy – www.sieciaki.pl). Jeśli Wasze dziecko sprawniej niż Wy porusza się po Sieci, nie zrażajcie się – poproście, by było Waszym przewodnikiem po wirtualnym świecie.

 

2. Naucz dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa w Internecie.

    Uczul dziecko na niebezpieczeństwa związane z nawiązywaniem nowych znajomości w Internecie. Podkreśl, że nie można ufać osobom poznanym w Sieci, ani też wierzyć we wszystko co o sobie mówią. Ostrzeż dziecko przed ludźmi, którzy mogą chcieć zrobić im krzywdę. Rozmawiaj z dzieckiem o zagrożeniach czyhających w Internecie i sposobach ich unikania.

 

3. Rozmawiaj z dziećmi o ryzyku umawiania się na spotkania z osobami poznanymi w Sieci.

    Dorośli powinni zrozumieć, że dzięki Internetowi dzieci mogą nawiązywać przyjaźnie. Jednakże spotykanie się z nieznajomymi poznanymi w Sieci może okazać się bardzo niebezpieczne. Dzieci muszą mieć świadomość, że mogą spotykać się z nieznajomymi wyłącznie po uzyskanej zgodzie rodziców i zawsze w towarzystwie dorosłych.

 

4. Naucz swoje dziecko ostrożności przy podawaniu swoich prywatnych danych.

    Dostęp do wielu stron internetowych przeznaczonych dla najmłodszych wymaga podania prywatnych danych. Ważne jest, aby dziecko wiedziało, że podając takie informacje, zawsze musi zapytać o zgodę swoich rodziców. Dziecko powinno zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie może przynieść podanie swoich danych osobowych. Ustal z nim, żeby nigdy nie podawało przypadkowym osobom swojego imienia, nazwiska, adresu i numeru telefonu.

 

5. Naucz dziecko krytycznego podejścia do informacji przeczytanych w Sieci.

    Wiele dzieci używa Internetu w celu rozwinięcia swoich zainteresowań i rozszerzenia wiedzy potrzebnej w szkole. Mali internauci powinni być jednak świadomi, że nie wszystkie znalezione w Sieci informacje są wiarygodne. Naucz dziecko, że trzeba weryfikować znalezione w Internecie treści, korzystając z innych dostępnych źródeł (encyklopedie, książki, słowniki).

 

6. Bądź wyrozumiały dla swojego dziecka.

    Często zdarza się, że dzieci przypadkowo znajdują się na stronach adresowanych do dorosłych. Bywa, że w obawie przed karą, boją się do tego przyznać. Ważne jest, żeby dziecko Ci ufało i mówiło o tego typu sytuacjach; by wiedziało, że zawsze kiedy poczuje się niezręcznie, coś je zawstydzi lub przestraszy, może się do Ciebie zwrócić.

 

7. Zgłaszaj nielegalne i szkodliwe treści.

    Wszyscy musimy wziąć odpowiedzialność za niewłaściwe czy nielegalne treści w Internecie. Nasze działania w tym względzie pomogą likwidować np. zjawisko pornografii dziecięcej szerzące się przy użyciu stron internetowych, chatów, e-maila itp. Nielegalne treści można zgłaszać na policję .

 

8. Zapoznaj dziecko z NETYKIETĄ - Kodeksem Dobrego Zachowania w Internecie.

    Przypominaj dzieciom o zasadach dobrego wychowania. W każdej dziedzinie naszego życia, podobnie więc w Internecie obowiązują takie reguły: powinno się być miłym, używać odpowiedniego słownictwa itp. (zasady Netykiety znajdziesz na stronie www.sieciaki.pl) Twoje dzieci powinny je poznać (nie wolno czytać nie swoich e-maili, kopiować zastrzeżonych materiałów, itp.).

 

9. Poznaj sposoby korzystania z Internetu przez Twoje dziecko.

    Przyjrzyj się, jak Twoje dziecko korzysta z Internetu, jakie strony lubi oglądać i jak zachowuje się w Sieci. Staraj się poznać znajomych, z którymi dziecko koresponduje za pośrednictwem Internetu. Ustalcie zasady korzystania z Sieci (wzory Umów Rodzic-Dziecko znajdziesz na stronie www.dzieckowsieci.pl) oraz sposoby postępowania w razie nietypowych sytuacji.

 

10. Pamiętaj, że pozytywne strony Internetu przeważają nad jego negatywnymi stronami.

    Internet jest doskonałym źródłem wiedzy, jak również dostarczycielem rozrywki. Pozwól swojemu dziecku w świadomy i bezpieczny sposób w pełni korzystać z oferowanego przez Sieć bogactwa.

 

© SP1